ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ.

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Αναστασία Κανδυλη

Εδάφια από τη Βίβλο

Ανάλυση – Ερμηνεία

Εκδώσεις ΨΥΧΑΛΟΥ

• Κιcτοc

«Λάβετε από τών καρπών της γης εν τοις άγγείοις υμών και καταγάγετε τω άνθρώπω δώρα της ρητίνης και του μέλιτος, θυμίαμα και στακτήν και τερέβινθον και κάρυα».

[Πάρτε όμως από τα προϊόντα της χώρας μας και φέρετε προς τον άνθρωπον εκείνον ως δώρα ευώδη ρητίνην και μέλι, θυμίαμα και στακτήν, τερέβινθον και καρύδια.]

(Γένεσις, ΜΓ. 10 )

(Γένεσις, ΛΖ. 25)

 Ολα τα φαρμακευτικά και τα περισσότερα  εδώδιμα προϊόντα που αναφέρονται στο  βιβλίο της Γένεσης δείχνουν ότι είναι ιθαγενή της βιβλικής Γαλαάδ (Ιορδανίας ). 

  

  Ο ωραιότατος θάμνος που τα ροζ άνθη του φωτίζουν τις πλαγιές, αγαπημένο φυτό των μελισσών που τους δίνει τροφή - νέκταρ και βγάζει τη ρητίνη που αναφέρει το εδάφιο της Βίβλου ως θυμίαμα, είναι ο Κίστος λαχναίος, υποπ. κρητι­κός [Cistus incanus s.sp creticus], κοινώς κίστος, κουνούκλα, λαδανιά και ξυστάρια, ο αρσενικός κίστος του Θεό­φραστου. Η λέξη κίστος είναι Ελληνική. Στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν κίστοι, κίσαρα, κίσθαρα. Η Ελληνι­κή χλωρίδα έχει 4 είδη: Τον Κ. τον ελελισφακόφυλλο [C.. salvifolius], τη φασκομηλιά του Θεόφραστου και το θήλυκό Κίστο του Διοσκορίδη. Κ. το μικρανθή [C. parviflorus], Κ. το μομπελιανό [C. monspeliensis] γνωστό στη Μεσση­νία με την ονομασία Βούθικο.

Ο Κίστος ο κρητικός βγάζει μία βαλσαμώδη ρητίνη, το γνωστό μας λάδανο ή λάβδανο. Η ονομασία ladanum σχε­τίζεται πιθανώς με τη λέξη της Β. Αφρικής, latai, που ται­ριάζει με την Ασσυριακή ladanum και την Εβραϊκή lot, ενώ η ονομασία του πραγματικού μύρου είναι στα Εβραϊκά mor. Η συλλογή του λάβδανου γίνεται με τον εξής τρόπο: τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας με ένα είδος τσουγκράνας που τα δόντια της είναι από δέρμα, σβαρνίζουν ανάμεσα από τα φυτά. Αλλά και καθώς βόσκουν οι κατσίκες η ρητίνη κολλά με αφθονία στα γένια τους και οι βοσκοί τη συλλέ­γουν. Η ρητίνη, το λάβδανο έχει χρώμα σκούρο καφετί, εί­ναι αρωματική και με πικρή γεύση. Από τη ρητίνη βγάζουν ένα αιθέριο έλαιο με διαπεραστικό άρωμα. Το λάβδανο από την πανάρχαια εποχή μέχρι και το τέλος του 18ου αι­ώνα χρησιμοποιούνταν και ως φαρμακευτική ουσία, (gummi ladanum], εναντίον των λοιμών της χολέρας, ως αρωματική ουσία για θυμιάσεις, αλλά και στην ταρίχευση των νεκρών. Από τα φύλλα του παρασκευάζουν τσάι.

• Η Ταρίχευση.

Η Ταρίχευση των πτωμάτων έχει εφευρεθεί από τους Αιγυπτίους που τα αποκαλούν μούμιες. Έχουν δε βρεθεί στους Αιγυπτιακούς τάφους και χρονολογούνται από την πρώτη δυναστεία δηλαδή πριν 3.000 χρόνια π.Χ. Η τέχνη αυτή όμως ήταν γνωστή και στους Ασσύριους, στους Σκύθες και στους Πέρσες.

Στις ζεστές καιρικές συνθήκες της Αιγύπτου το πτώμα αλλοιώνονταν πολύ γρήγορα και επομένως έπρεπε η ερ­γασία της ταρίχευσης να αρχίσει αμέσως μετά το θάνατο, βγάζοντας πρώτα τα σπλάγχνα γιατί αλλοιώνονται γρή­γορα. Έπειτα γέμιζαν το πτώμα με αρωματικές, αλατούχες και ασφαλτούχες ουσίες και το αποξήραναν για 70 περίπου μέρες. Ο κυριότερος σκοπός της ταρίχευσης ήταν να προμηθεύσουν μεταθανάτια μία συνεχή ανάπαυση στην ψυχή (το βα). Επομένως όχι μόνο το σώμα (το Κα) θα έπρεπε να διατηρηθεί και να προμηθευτεί με τροφή και τα σκεύη που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα αλλά και η ψυχή. Οι πλούσιοι είχαν την οικονομική δύναμη να προστατεύσουν το μουμιοποιημένο σώμα κατασκευάζοντας πυραμίδες και υπόγειους τάφους. Εκεί τοποθετούσαν τη μούμια μαζί με τις προμήθειες, τα αντικείμενα και ζωγράφιζαν αναπαραστάσεις από τη ζωή στους τοίχους.